Amosi, idi nade?
Door: Juul
Blijf op de hoogte en volg Juul
21 Januari 2014 | Kenia, Kisumu
Had ik al verteld dat het in Kenia twee uur later is? De tijd gaat zo snel voorbij! Dit reisverslag gaat gelijk over ongeveer een week.
Zaterdag 11 januari
Vandaag stond op de planning om een boottocht te maken op het Victoria meer. Om 8 uur gingen we er met de tuktuk naartoe. We gingen zo vroeg omdat er dan nog een kans was om de nijlpaarden te zien. Als het te heet is komen de nijlpaarden niet boven water. Ik heb nijlpaarden gezien in het meer en veel vissers. Ook waren er veel soorten vogels. Na een uur in het bootje gezeten, werden we afgezet bij Kibokobay. Een resort met een zwembad. We gingen er zonnebaden en we hebben er een drankje gedronken. Toen we weg gingen bleek dat je voor het zonnebaden 300 shilling (3 euro) moest betalen. Na de boottocht en het zonnebaden gingen we nog op visite bij een Nederlandse vrouw die al 8 jaar in Kenia woont. Na dit bezoek gingen we ons klaarmaken om uit eten te gaan en daarna te stappen! De muziek hier was super leuk tijdens het stappen.
Zondag 12 januari
In de ochtend had ik buikpijn van het eten van gisteravond. We gingen vandaag boodschappen doen voor 2 weken lang. We hadden heel veel boodschappen (dat was ook nodig). Eerst gingen we anderhalf uur met de bus van Kisumu naar Rangala en toen we daar waren moesten we nog van de ‘’bushalte’’ naar het huisje lopen. We moesten te veel tillen en eigenlijk konden we het amper aan. Het is niet zo ver lopen naar het huisje maar het leek een eeuwigheid te duren voordat we er waren. Toen we eindelijk bij het huisje waren, waren we de sleutel kwijt. We moesten een reserve sleutel aan het Babyhome, wat naast ons huisje staat, vragen. Dit hadden ze maar het duurde ongeveer een uur toen we eindelijk ons huisje in konden. Ik schaamde me dat we zoveel boodschappen hadden, want onze buren, die in een golfplaten ‘’huisje’’ slapen, hebben helemaal niks.
Maandag 13 januari
Vandaag zou eindelijk de dag zijn dat de kinderen op mijn stageplek les krijgen. Met de matatu (een klein busje voor ongeveer 15 personen waar je met zijn 30 in gaat) naar mijn stageplek en daar aangekomen gingen we om ongeveer 09:00 uur bidden in de hal. Dit doen ze door te zingen en te klappen. Echt super leuk. Na het bidden heb ik me aan de kinderen voorgesteld en omdat ik zo een moeilijke naam hebben noemen ze me Atieno. Dat betekend dat ik tijdens de nacht geboren ben (Dat weet ik niet eens zeker, maar goed). Hierna gingen de kinderen naar het klaslokaal en de collega’s ook op het gemakje. Toen ik in het klaslokaal van Doreen (mijn stage begeleidster) stond, kwam een collega en zei ‘’hier heb je wat spullen, doe er maar wat mee!’’ Ik stond met mijn mond vol tanden, maar ik begon de spulletjes aan de kinderen te geven en proberen uit te leggen dat ze wat leuks mogen maken. De kinderen hier kunnen geen Engels dus het schoot lekker op. Ik heb totaal geen ervaring met gehandicapten kindjes, maar ik vind ze wel heel leuk. Eén meisje moest de hele tijd huilen en kon je gewoon niet stoppen. Toen een collega langs liep zei ze dat ik tegen haar moest zeggen dat als ze niet stopt met huilen dat ik haar in een kast stop en dat ze geen eten krijgt. Dit heb ik natuurlijk niet gezegd tegen haar. De kinderen mochten uiteindelijk buiten spelen en we gingen lunchen. Na de lunch gingen we kijken naar een kalfje wat vandaag geboren was. Hij kon nog niet staan dus er was iets mis mee. Na mijn stage heb ik lekker gegeten en ben ik vroeg gaan slapen.
Dinsdag 14 januari
Vandaag was de stage dag een beetje hetzelfde als gister. Ik ben met een andere collega in een klas gaan staan, het was heel gezellig. Ik mag mijn collega 'oma' noemen omdat ze oma is en omdat ze een zoon heeft wonen in Dordrecht. Heel toevallig dus. Ik ben bezig om haar Nederlands te leren. Onderweg naar huis (en onderweg naar stage) moet ik een stukje lopen naar ‘’Kadjamba” (Dit is de plek waar ik in een matatu stap op naar mijn stage). Tijdens het lopen kom ik allerlei mensen tegen die allemaal ‘’hello’’ of ‘’how are you’’ zeggen. Heel leuk. Toen ik thuis was heb ik gekookt, af gewassen en een film gekeken.
Woensdag 15 januari
Weer een dagje stage. Dit vind ik hartstikke leuk. Mijn collega’s zijn aardig en de studenten zijn ook heel lief en leuk. Vandaag kwam de zoon van Oma langs om Nederlands te leren. Hij gaat in Augustus op vakantie om zijn broer te bezoeken. Hij heeft mij Luo geleerd (De taal die ze hier spreken. Geen Swahili dus). Ook heb ik vandaag een student ontmoet, Caroline. Dit is een vrouw van 30 jaar en ze heeft epilepsie. Haar hersenen zijn aangetast door de medicijnen en doordat ze lang heel erg ziek is geweest. Ze kan goed Engels spreken en met haar ga ik een opdracht voor school doen. Ze is helemaal blij dat ze me kan helpen en ze noemt me gelijk al haar vriendin. Ze wil dat ik meega naar haar ouders en zus, ‘’zodat ze mijn vriendin kunnen ontmoeten’’. Het avond eten wat we eten in Rangala is voornamelijk gebakken aardappels met wat burgers en groenten, rijst met chilisaus en ketchup, spaghetti met spaghettimix saus. Deze avond voelde ik me niet goed aangezien ik al dagen slecht heb geslapen en omdat ik sowieso al heel moe was.
Donderdag 16 januari
De stagedag was heel leuk en ik heb weer veel uren gemaakt deze dag. In de avond hebben we een film gekeken ‘’The lucky one’’, drankje erbij en lekker relaxen. Vandaag hebben we besproken dat ik door bepaalde omstandigheden naar de andere groep meiden ga in Kisumu.
Vrijdag 17 januari
Samen met Judith heb ik Doreen verteld dat dit mijn laatste stagedag was hier en dat ik over ongeveer 5 weken weer terug ben voor 6 weken. Dit vond ze jammer maar ze begreep het. Ik bleef vandaag tot half vier stage lopen. Heerlijk, eindelijk een middagje vrij. Ik heb de afwas gedaan, mijn kleren gewassen en mijn koffer ingepakt.
Zaterdag 18 januari
Weer al slecht geslapen, dit komt omdat het super heet is en omdat mijn douche lekt (ik wordt altijd van de zachtste geluiden al wakker). In de ochtend gingen we om 09:00 uur met de auto naar het regenwoud. Het was ongeveer 2 uur rijden dus we kwamen 11:00 uur aan. We gingen een wandeling van ongeveer 3 á 4 uur maken. Hallejujah! We gingen ervoor en toen we aan het lopen waren hebben we apen gezien, veel vogels, heel veel planten en bomen, een rivier met een klein watervalletje en onwijs veel muggen. Gelukkig had ik Deet mee. We hebben er ongeveer drie uur over gedaan en we hebben op een heel hoog tempo gelopen. De gids liep namelijk voor op. Je moest oppassen waar je liep dus ik heb vooral veel grond gezien. Dan weer over een bruggetje met gaten erin en dan weer klimmen en dan weer dalen. Het was een echte work out! Om 15:00 uur waren we terug en kregen we een lunch. Een stukje pizza. Uiteindelijk bleek dat je er 900 shilling (9 euro) per persoon voor moest betalen. We gingen klagen bij de receptie en uiteindelijk hebben we maar 300 shilling betaald. Na de wandeling was ik kapot. Ik was al moe en duizelig maar die wandeling had het alleen maar erger gemaakt. Op de terug weg in de auto kon ik niet slapen want ik ging samen met Sascha in de achterbak (kon niet anders). Gelukkig was de achterbak niet heel klein. Toen we 19:00 uur thuis waren gingen we friet bakken! Aardappels snijden, frituurvet in een grote pan en bakken maar. De eerste sessie was niet veel maar wel goed gelukt. De tweede sessie was wel veel maar mislukt. Oops. Wat shoarma erbij en groenten en we hebben de avond overleefd.
Zondag 19 januari
Deze dag was een levende nachtmerrie. Schrik niet. Ik heb een ongeluk gehad samen met mijn coach Judith in de bus. Judith en ik moesten achterin zitten waar we al van baalden want achterin voel je de hobbels op de weg erg goed! Eenmaal een uur onderweg met de bus hoorde ik getoeter (nog geen paniek), moest de bus uitwijken (ook nog geen paniek), ging de bus heftig schommelen van de ene kant wielen op de andere kant wielen waardoor ik helemaal door de bus schoof. De bus viel aan de kant waar ik zat op de grond. Hij kwam terecht in een soort van sloot. Ik weet niet hoe maar toen de bus stil lag zat ik een paar plaatsen naar voor. Ik weet niet alles precies meer want het ging zo enorm snel. Ik weet nog dat ik gelijk in paniek aan Judith vroeg of het goed ging. Ze zei ja en ze klom gelijk de bus uit. Ze vroeg of ik haar tas wilde zoeken want er lagen belangrijke spullen in. Dit deed ik. Ik kon hem niet vinden en ik durfde niet goed te lopen want ik liep op het glas (op de ramen van de bus). Ook zocht ik nog even voor mijn mobiel maar die kon ik niet vinden. Ik wilde een stukje naar voren lopen in de bus alleen er was een oude vrouw die niet kon lopen en moest huilen. Er was een vrouw die op een stoel zat/lag en niet bewoog. Er waren allemaal mensen met enorm veel bloed op hun gezichten. Ondertussen viel er ook nog een glasplaat naar beneden op mij en zat ik helemaal onder de grond. Het zat in me haar, in me mond, echt overal. Ik liet een vrouw met twee kinderen die gelukkig ongedeerd waren voor en ik keek nog even rond in de bus. Uiteindelijk realiseerde ik mij dat ik echt gek was dat ik nog zolang in de bus stond. Daarom ging ik er maar zo snel mogelijk uit. Klimmen over de banken en door het gebroken raam. Gelukkig stonden er mensen op het dak van de bus om mij te helpen en ik belandde veilig op de grond. Toen ik op keek verbaasde me het dat er super veel mensen stonden en heel veel matatu’s. Ik liep naar Judith en ze riep ‘’Juul, je tas.’’ Ik liep zo langs mijn plastic tas met schoenen. We werden gelijk geholpen door de mensen daar. Judith en ik konden met een meneer mee naar het ziekenhuis. Toevallig was hij al onderweg. In de auto bedenk ik mij opeens dat mijn koffer met al mijn spullen nog in de bus lag. Ach ja, op dat moment gaf ik er niet zo veel om. Ik had enorm veel last van mijn rug en ik durfde niet te leunen tegen de stoel. Ik kon me amper bewegen zonder dat het pijn deed. Judith heeft een grote diepe snee in haar zij. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis gaan Judith en ik opzoek naar een dokter die er niet was. Uiteindelijk kwamen we terecht bij de eerste hulp. Hier ging ook alles op het gemakje. Judith werd na een half uur zitten geholpen en ik na een uur. De groep meiden die al in Kisumu waren, kwamen in paniek naar ons toe en waren bezorgd en behulpzaam. Mijn bloeddruk en hartslag was allemaal goed alleen ik heb veel grote schaafwonden op mijn rug en er is iets met de spieren van mijn rug, ook heb ik veel last van mijn nek. Ik moet pijnstillers slikken en that’s it. Gelukkig! Ik ben blij dat Judith en ik er goed van af zijn gekomen. Er waren mensen in de bus die het erger hadden en de buschauffeur ligt in coma. Waarschijnlijk nog wel meer. Judith werd gehecht aan haar snee en nadat ze klaar was ging ik aangifte doen bij de politie voor mijn koffer. Blijkbaar stond de bus al bij een ander politiebureau. Vraag me niet hoe de bus daar is gekomen. Lindy en Jorine gingen samen met Millicent mijn koffer ophalen. Hij stond er nog, als enige! Wat een geluk bij een ongeluk. Ik heb die middag op het gemakje de kasten ingericht met de spullen uit mijn koffer en in de avond gingen we toch nog, ondanks alles, uit eten in de Green Garden. Je kan er lekker eten, maar we moesten er wel anderhalf uur op wachten. De Afrikaanse keukens zijn niet zo snel. Eenmaal thuis aangekomen ben ik gaan slapen. Nou ja, poging tot.
Maandag 20 januari
Vandaag ging de coach, Rachel, naar het politiebureau waar gevonden voorwerpen lagen. In de hoop dat ze mijn mobiel en spullen van Judith terug zou vinden. En ja hoor! Mijn mobiel lag er nog, met geen één krasje, hoe is het mogelijk! Ook de slippers van Judith lagen er nog. Wat ben ik blij dat mijn mobiel is terug gevonden. Ik heb deze dag boodschappen gedaan en voor de rest heb ik geprobeerd te slapen en het rustig aan gedaan.
Zaterdag 11 januari
Vandaag stond op de planning om een boottocht te maken op het Victoria meer. Om 8 uur gingen we er met de tuktuk naartoe. We gingen zo vroeg omdat er dan nog een kans was om de nijlpaarden te zien. Als het te heet is komen de nijlpaarden niet boven water. Ik heb nijlpaarden gezien in het meer en veel vissers. Ook waren er veel soorten vogels. Na een uur in het bootje gezeten, werden we afgezet bij Kibokobay. Een resort met een zwembad. We gingen er zonnebaden en we hebben er een drankje gedronken. Toen we weg gingen bleek dat je voor het zonnebaden 300 shilling (3 euro) moest betalen. Na de boottocht en het zonnebaden gingen we nog op visite bij een Nederlandse vrouw die al 8 jaar in Kenia woont. Na dit bezoek gingen we ons klaarmaken om uit eten te gaan en daarna te stappen! De muziek hier was super leuk tijdens het stappen.
Zondag 12 januari
In de ochtend had ik buikpijn van het eten van gisteravond. We gingen vandaag boodschappen doen voor 2 weken lang. We hadden heel veel boodschappen (dat was ook nodig). Eerst gingen we anderhalf uur met de bus van Kisumu naar Rangala en toen we daar waren moesten we nog van de ‘’bushalte’’ naar het huisje lopen. We moesten te veel tillen en eigenlijk konden we het amper aan. Het is niet zo ver lopen naar het huisje maar het leek een eeuwigheid te duren voordat we er waren. Toen we eindelijk bij het huisje waren, waren we de sleutel kwijt. We moesten een reserve sleutel aan het Babyhome, wat naast ons huisje staat, vragen. Dit hadden ze maar het duurde ongeveer een uur toen we eindelijk ons huisje in konden. Ik schaamde me dat we zoveel boodschappen hadden, want onze buren, die in een golfplaten ‘’huisje’’ slapen, hebben helemaal niks.
Maandag 13 januari
Vandaag zou eindelijk de dag zijn dat de kinderen op mijn stageplek les krijgen. Met de matatu (een klein busje voor ongeveer 15 personen waar je met zijn 30 in gaat) naar mijn stageplek en daar aangekomen gingen we om ongeveer 09:00 uur bidden in de hal. Dit doen ze door te zingen en te klappen. Echt super leuk. Na het bidden heb ik me aan de kinderen voorgesteld en omdat ik zo een moeilijke naam hebben noemen ze me Atieno. Dat betekend dat ik tijdens de nacht geboren ben (Dat weet ik niet eens zeker, maar goed). Hierna gingen de kinderen naar het klaslokaal en de collega’s ook op het gemakje. Toen ik in het klaslokaal van Doreen (mijn stage begeleidster) stond, kwam een collega en zei ‘’hier heb je wat spullen, doe er maar wat mee!’’ Ik stond met mijn mond vol tanden, maar ik begon de spulletjes aan de kinderen te geven en proberen uit te leggen dat ze wat leuks mogen maken. De kinderen hier kunnen geen Engels dus het schoot lekker op. Ik heb totaal geen ervaring met gehandicapten kindjes, maar ik vind ze wel heel leuk. Eén meisje moest de hele tijd huilen en kon je gewoon niet stoppen. Toen een collega langs liep zei ze dat ik tegen haar moest zeggen dat als ze niet stopt met huilen dat ik haar in een kast stop en dat ze geen eten krijgt. Dit heb ik natuurlijk niet gezegd tegen haar. De kinderen mochten uiteindelijk buiten spelen en we gingen lunchen. Na de lunch gingen we kijken naar een kalfje wat vandaag geboren was. Hij kon nog niet staan dus er was iets mis mee. Na mijn stage heb ik lekker gegeten en ben ik vroeg gaan slapen.
Dinsdag 14 januari
Vandaag was de stage dag een beetje hetzelfde als gister. Ik ben met een andere collega in een klas gaan staan, het was heel gezellig. Ik mag mijn collega 'oma' noemen omdat ze oma is en omdat ze een zoon heeft wonen in Dordrecht. Heel toevallig dus. Ik ben bezig om haar Nederlands te leren. Onderweg naar huis (en onderweg naar stage) moet ik een stukje lopen naar ‘’Kadjamba” (Dit is de plek waar ik in een matatu stap op naar mijn stage). Tijdens het lopen kom ik allerlei mensen tegen die allemaal ‘’hello’’ of ‘’how are you’’ zeggen. Heel leuk. Toen ik thuis was heb ik gekookt, af gewassen en een film gekeken.
Woensdag 15 januari
Weer een dagje stage. Dit vind ik hartstikke leuk. Mijn collega’s zijn aardig en de studenten zijn ook heel lief en leuk. Vandaag kwam de zoon van Oma langs om Nederlands te leren. Hij gaat in Augustus op vakantie om zijn broer te bezoeken. Hij heeft mij Luo geleerd (De taal die ze hier spreken. Geen Swahili dus). Ook heb ik vandaag een student ontmoet, Caroline. Dit is een vrouw van 30 jaar en ze heeft epilepsie. Haar hersenen zijn aangetast door de medicijnen en doordat ze lang heel erg ziek is geweest. Ze kan goed Engels spreken en met haar ga ik een opdracht voor school doen. Ze is helemaal blij dat ze me kan helpen en ze noemt me gelijk al haar vriendin. Ze wil dat ik meega naar haar ouders en zus, ‘’zodat ze mijn vriendin kunnen ontmoeten’’. Het avond eten wat we eten in Rangala is voornamelijk gebakken aardappels met wat burgers en groenten, rijst met chilisaus en ketchup, spaghetti met spaghettimix saus. Deze avond voelde ik me niet goed aangezien ik al dagen slecht heb geslapen en omdat ik sowieso al heel moe was.
Donderdag 16 januari
De stagedag was heel leuk en ik heb weer veel uren gemaakt deze dag. In de avond hebben we een film gekeken ‘’The lucky one’’, drankje erbij en lekker relaxen. Vandaag hebben we besproken dat ik door bepaalde omstandigheden naar de andere groep meiden ga in Kisumu.
Vrijdag 17 januari
Samen met Judith heb ik Doreen verteld dat dit mijn laatste stagedag was hier en dat ik over ongeveer 5 weken weer terug ben voor 6 weken. Dit vond ze jammer maar ze begreep het. Ik bleef vandaag tot half vier stage lopen. Heerlijk, eindelijk een middagje vrij. Ik heb de afwas gedaan, mijn kleren gewassen en mijn koffer ingepakt.
Zaterdag 18 januari
Weer al slecht geslapen, dit komt omdat het super heet is en omdat mijn douche lekt (ik wordt altijd van de zachtste geluiden al wakker). In de ochtend gingen we om 09:00 uur met de auto naar het regenwoud. Het was ongeveer 2 uur rijden dus we kwamen 11:00 uur aan. We gingen een wandeling van ongeveer 3 á 4 uur maken. Hallejujah! We gingen ervoor en toen we aan het lopen waren hebben we apen gezien, veel vogels, heel veel planten en bomen, een rivier met een klein watervalletje en onwijs veel muggen. Gelukkig had ik Deet mee. We hebben er ongeveer drie uur over gedaan en we hebben op een heel hoog tempo gelopen. De gids liep namelijk voor op. Je moest oppassen waar je liep dus ik heb vooral veel grond gezien. Dan weer over een bruggetje met gaten erin en dan weer klimmen en dan weer dalen. Het was een echte work out! Om 15:00 uur waren we terug en kregen we een lunch. Een stukje pizza. Uiteindelijk bleek dat je er 900 shilling (9 euro) per persoon voor moest betalen. We gingen klagen bij de receptie en uiteindelijk hebben we maar 300 shilling betaald. Na de wandeling was ik kapot. Ik was al moe en duizelig maar die wandeling had het alleen maar erger gemaakt. Op de terug weg in de auto kon ik niet slapen want ik ging samen met Sascha in de achterbak (kon niet anders). Gelukkig was de achterbak niet heel klein. Toen we 19:00 uur thuis waren gingen we friet bakken! Aardappels snijden, frituurvet in een grote pan en bakken maar. De eerste sessie was niet veel maar wel goed gelukt. De tweede sessie was wel veel maar mislukt. Oops. Wat shoarma erbij en groenten en we hebben de avond overleefd.
Zondag 19 januari
Deze dag was een levende nachtmerrie. Schrik niet. Ik heb een ongeluk gehad samen met mijn coach Judith in de bus. Judith en ik moesten achterin zitten waar we al van baalden want achterin voel je de hobbels op de weg erg goed! Eenmaal een uur onderweg met de bus hoorde ik getoeter (nog geen paniek), moest de bus uitwijken (ook nog geen paniek), ging de bus heftig schommelen van de ene kant wielen op de andere kant wielen waardoor ik helemaal door de bus schoof. De bus viel aan de kant waar ik zat op de grond. Hij kwam terecht in een soort van sloot. Ik weet niet hoe maar toen de bus stil lag zat ik een paar plaatsen naar voor. Ik weet niet alles precies meer want het ging zo enorm snel. Ik weet nog dat ik gelijk in paniek aan Judith vroeg of het goed ging. Ze zei ja en ze klom gelijk de bus uit. Ze vroeg of ik haar tas wilde zoeken want er lagen belangrijke spullen in. Dit deed ik. Ik kon hem niet vinden en ik durfde niet goed te lopen want ik liep op het glas (op de ramen van de bus). Ook zocht ik nog even voor mijn mobiel maar die kon ik niet vinden. Ik wilde een stukje naar voren lopen in de bus alleen er was een oude vrouw die niet kon lopen en moest huilen. Er was een vrouw die op een stoel zat/lag en niet bewoog. Er waren allemaal mensen met enorm veel bloed op hun gezichten. Ondertussen viel er ook nog een glasplaat naar beneden op mij en zat ik helemaal onder de grond. Het zat in me haar, in me mond, echt overal. Ik liet een vrouw met twee kinderen die gelukkig ongedeerd waren voor en ik keek nog even rond in de bus. Uiteindelijk realiseerde ik mij dat ik echt gek was dat ik nog zolang in de bus stond. Daarom ging ik er maar zo snel mogelijk uit. Klimmen over de banken en door het gebroken raam. Gelukkig stonden er mensen op het dak van de bus om mij te helpen en ik belandde veilig op de grond. Toen ik op keek verbaasde me het dat er super veel mensen stonden en heel veel matatu’s. Ik liep naar Judith en ze riep ‘’Juul, je tas.’’ Ik liep zo langs mijn plastic tas met schoenen. We werden gelijk geholpen door de mensen daar. Judith en ik konden met een meneer mee naar het ziekenhuis. Toevallig was hij al onderweg. In de auto bedenk ik mij opeens dat mijn koffer met al mijn spullen nog in de bus lag. Ach ja, op dat moment gaf ik er niet zo veel om. Ik had enorm veel last van mijn rug en ik durfde niet te leunen tegen de stoel. Ik kon me amper bewegen zonder dat het pijn deed. Judith heeft een grote diepe snee in haar zij. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis gaan Judith en ik opzoek naar een dokter die er niet was. Uiteindelijk kwamen we terecht bij de eerste hulp. Hier ging ook alles op het gemakje. Judith werd na een half uur zitten geholpen en ik na een uur. De groep meiden die al in Kisumu waren, kwamen in paniek naar ons toe en waren bezorgd en behulpzaam. Mijn bloeddruk en hartslag was allemaal goed alleen ik heb veel grote schaafwonden op mijn rug en er is iets met de spieren van mijn rug, ook heb ik veel last van mijn nek. Ik moet pijnstillers slikken en that’s it. Gelukkig! Ik ben blij dat Judith en ik er goed van af zijn gekomen. Er waren mensen in de bus die het erger hadden en de buschauffeur ligt in coma. Waarschijnlijk nog wel meer. Judith werd gehecht aan haar snee en nadat ze klaar was ging ik aangifte doen bij de politie voor mijn koffer. Blijkbaar stond de bus al bij een ander politiebureau. Vraag me niet hoe de bus daar is gekomen. Lindy en Jorine gingen samen met Millicent mijn koffer ophalen. Hij stond er nog, als enige! Wat een geluk bij een ongeluk. Ik heb die middag op het gemakje de kasten ingericht met de spullen uit mijn koffer en in de avond gingen we toch nog, ondanks alles, uit eten in de Green Garden. Je kan er lekker eten, maar we moesten er wel anderhalf uur op wachten. De Afrikaanse keukens zijn niet zo snel. Eenmaal thuis aangekomen ben ik gaan slapen. Nou ja, poging tot.
Maandag 20 januari
Vandaag ging de coach, Rachel, naar het politiebureau waar gevonden voorwerpen lagen. In de hoop dat ze mijn mobiel en spullen van Judith terug zou vinden. En ja hoor! Mijn mobiel lag er nog, met geen één krasje, hoe is het mogelijk! Ook de slippers van Judith lagen er nog. Wat ben ik blij dat mijn mobiel is terug gevonden. Ik heb deze dag boodschappen gedaan en voor de rest heb ik geprobeerd te slapen en het rustig aan gedaan.
-
21 Januari 2014 - 11:36
Ad:
Nou Juul, jij maakt er wel echt een avontuur van. Tjonge dat was wel even schrikken. Ik heb de foto van de bus gezien, daar wordt je niet vrolijk van. Ik hoop maar dat je niet al teveel last houdt, maar je hebt het er toch nog redelijk goed van afgebracht.
Ik wens je nog een heel fijne tijd daar.
Groet ad -
21 Januari 2014 - 12:27
Maaike:
Wauw Juul, jij hebt wel heel veel meegemaakt.. Ik hoop dat de pijn aan je rug, nek en schaafwonden snel verdwijnt. Je bent een topper Juul! Wat zullen de mensen daar blij zijn dat jij er bent om hen te helpen bij het schooltje. Ik lees graag de rest van je leuke verhalen!
Kwa heri!
Maaike -
21 Januari 2014 - 18:50
Oma Heerkens:
LIeve Juul .Even een klein berichtje van je lieve Oma, Tante Marjo heeft mij aan het wek gezet en dat gaat mij goed af. Het is toch wel verschrikkelijk dat je zo'' n ongeluk meemaakt ,maar gelukkig dat je een goede engelbewaarder bij je hebt. Ik lees dat je toch een prachtige tijd doormaakt. en dat je leuk met de kinderen omgaat .maar ik hoop dat je toch nog terug komt.
Nog heel veel liefs van jouw oma Jo. -
21 Januari 2014 - 21:18
Marjo:
Lieve Juul,
Best heftig hoor zo'n busongeluk, maar ben blij te horen dat het al wat beter met je gaat. Zorg maar goed voor jezelf! En vooral genieten van jouw stage en de cultuur daar. Heel veel groetjes van ons allemaal.
Dikke kus,
Max en Marjo (en natuurlijk ook van Inge) -
25 Januari 2014 - 01:07
Annemieke:
He Juul,
Jeetje meis toch...wat moet jij geschrokken zijn. Gelukkig ben je er "goed" vanaf gekomen. Ik vind je super stoer!
Groetjes Annemieke -
25 Januari 2014 - 01:08
Annemieke:
p.s: doe Jorine de groetjes -
25 Januari 2014 - 01:08
Annemieke:
p.s: doe Jorine de groetjes -
28 Januari 2014 - 10:02
Ada Vermeulen:
Hoi Juul,
Wat een belevenissen daar in Kenia! Je hebt ons wel laten schrikken hoor... hoop dat je - na van de schrik bekomen te zijn- weer kunt gaan genieten.
Zet 'm op!!
Groetjes,
Ada Vermeulen -
29 Januari 2014 - 14:51
Stefanie:
Hoi Juul,
Wat heb je ons laten schrikken! Hopelijk ben je een beetje bekomen van de schrik, heb je geen pijn meer en kun je vanaf nu vooral gaan genieten! Heel veel succes en plezier daar nog.
Groetjes,
Stefanie (lerares Nederlands) -
29 Januari 2014 - 14:52
Lucy Maes-Merckx:
Dear Juul,
Welcome to Africa... . In Nigeria we experienced similar things.
You have been very lucky. First of all, no major injuries and on top of that you still have your luggage and cell phone.
Enjoy the beauty of this terrific continent.
Cheers,
Lucy -
30 Januari 2014 - 14:48
Maurice Hermens:
Hallo Juul!
Hier even een berichtje vanuit de docentenkamer van Scalda! Leuk om je avontuur zo een beetje te kunnen volgen en wat een geluk heb je uiteindelijk gehad met het busongeluk, want het had veel erger kunnen aflopen......wat moeten jullie geschrokken zijn!
Wel heel goed van je dat je besloten hebt om te blijven! Ik wens je nog heel veel mooie en leerzame ervaringen toe daar in het mooie Kenia en blijf het van afstand een beetje volgen!
Groetjes,
Maurice Hermens
P.s. je had voor de domeintoets rekenen een voldoende!!! -
02 Februari 2014 - 22:07
Dian:
Ha die Juul.
Ik was de link naar je verslagen kwijt maar heb hem weer gevonden, dus daarom lees ik je verslag nu pas. Je moeder had ons natuurlijk wel op de hoogte gehouden van hoe het met je gaat. Ik begrijp dat de pfeiffer je nog steeds parten speelt en dat je nog steeds erg moe bent. Jammer want daardoor kun je minder genieten van alles wat je meemaakt, al was dit busongeluk daar geen goed voorbeeld van.
Ik hoop dat jij het uiteindelijk net zo naar je zin krijgt als je nichtje. Het zal leuk zijn als jullie straks terug zijn, om dan weer bij te kletsen.
Hou je taai.
Groetjes, Dian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley